ესეების კონკურსი

 სსიპ ქალაქ ქუთაისის N36 საჯარო სკოლაში  ოკუპაციის კვირეულის ფარგლებში გამოცხადდა ესეების კონკურსი, წარმოგიდგენთ გამარჯვებულ თემებს:

ოკუპაციის მარწუხები -მარიამ გაჩეჩილაძე

ჩვენ დავასრულებთ ოკუპაციას -ანი პერანიძე

ჩვენ დავიბრუნებთ წართმეულს -ლიზი ბასილაძე

ჩვენ დავამთავრებთ ომს და მშვიდობიანად ბოლოს მოვუღებთ ოკუპაციას!

სკოლის მოსწავლეებისთვის ცნობილი გახდა რომ ჩვენი სკოლა დაამთავრა ვახტანგ გორგასლის მე-3 ხარისხის ორდენოსანმა ავთანდილ ვაჩიბერიძემ. ავთო 1993 წელს დაიღუპა 20 წლის ასაკში აფხაზეთის ომში. მოსწავლეებმა აგრეთვე მოვიძიეთ ჩვენ თემში მცხოვრები გმირები. ასეთია ფელიქს კაკაურიძე რომლის შვილებმა ჩვენი სკოლა დაამთავრეს. ფელიქსი შინდისელი გმირია.  

მე-7დ კლასის მოსწავლეებმა მოვინახულეთ ქალაქ ქაუთაისის დიდების მუზეუმის აფხაზეთის და სამაჩაბლოს კუთხეები. ყოველთვის მეგონა რომ გმირები ძველ დროში იბადებოდნენ. დღეს უამრავ თანამედროვე გმირებს გავეცანით.ნამდვილად ამაყები წამოვედით. ჩვენ ვახტანგ გორგასლის ქვეყანა ვართ, ჩვენ დავით აღმაშენებლის ქვეყანა ვართ, ჩვენ თამარ მეფის ქვეყანა ვართ, ჩვენ ვართ მეფე ერეკლეს ქვეყანა და სწორედ, ამიტომ ჩვენთვის განსაკუთრებული ფასი აქვს თავისუფლებას. 

ჩვენ ის თაობა ვართ რომლებმაც უნდა დავამთავროთ ომი და მშვიდობიანად ბოლო მოვუღოთ ოკუპაციას.

მე დაკარგულად არ ჩავთვლი იმას, რაც ჩემი ნებით არ დამითმია...

ოკუპაციის კვირეულის ფარგლებშო მოსწავლეებმა შექმნეს საინტერესო პოსტერები და ნახატები და ამით პატივი მიაგეს სამშობლოსათვის დაღუპულ გმირთა ხსოვნას!

მოსწავლეთა პრეზენტაციებში გამოიკვეთა,რომ ოკუპაცია, XXI საუკუნის პირობებშიб შეიძლება სირცხვილად ჩაითვალოს.ახალი თაობა ყოველნაირად უნდა ეცადოს საერთო ენა გამონახოს აფხაზ და ოს ხალხათან და ოკუპაციის პრობლემაც მშვიდობიანად მოაგვაროს!

 

ხსოვნის სიმბოლო-წითელი ყაყაყო

 ოკუპაციის კვირეულის ფარგლებში, მტერთან დაღუპული ჩვენი გმირების პატივსაგებად, სსიპ ქალაქ ქუთაისის 36 -ე საჯარო სკოლაში   „ყაყაჩოების აქცია“ მოეწყო.  წითელი ყაყაჩოების აქცია  რუსეთ-საქართველოს ომში დაღუპული გმირების სულთა უკვდავსაყოფად გაიმართა.  

აქციის ფარგლებში მოსწავლეებმა თავად დაამზადეს წითელი ყაყაჩოები,  დაურიგეს სასკოლო საზოგადოებას და თავადაც დაიბნიეს გულზე. მოსწავლეების  და მასწავლებლების მიერ მკერდზე დაბნეულ წითელი ყაყაჩოს ორგვარი დატვირთვა აქვს, ის ერთდროულად მშვიდობისა და ხსოვნის სიმბოლოა. ჩვენ აღარ გვინდა ომი და მუდამ უნდა გვახსოვდეს ადამიანები, რომლებმაც საკუთარი სიცოცხლის  გაწირეს სამშობლო დასაცავად.

აფხაზეთი და ოკუპირებული ქალაქები

სოხუმი - აფხაზეთის ავტონომიური რესპუბლიკის  დედაქალაქი.   მდებარეობს  შავი ზღვის სანაპიროზე, სოხუმის ყურეში. ის  მდინარეების - გუმისთისა და კელასურის ქვემო დინებათა შორისაა მოქცეული.   თბილისიდან სოხუმამდე მანძილი 444 კმ–ია.

გაგრა - ქალაქი აფხაზეთის ავტონომიურ რესპუბლიკაში. გაგრის მუნიციპალიტეტის ადმინისტრაციული ცენტრი, მდებარეობს გაგრის უბის ვიწრო სანაპირო ზოლში, გაგრის ქედის სამხრეთ კალთაზე.  მანძილი თბილისიდან გაგრამდე -  534 კმ, მანძილი სოხუმიდან გაგრამდე - 90 კმ.

გუდაუთა  - ქალაქი აფხაზეთის ავტონომიურ რესპუბლიკაში. გუდაუთის მუნიციპალიტეტის ადმინისტრაციული ცენტრი. მდებარეობს შავიზღვისპირა დაბლობზე,  მდინარე გუდოუს შესართავთან.  მანძილი თბილისიდან გუდაუთამდე 442 კმ-ია, სოხუმიდან კი - 37 კმ.

ახალი ათონი - ქალაქი აფხაზეთის ავტონომიურ რესპუბლიკაში, გუდაუთის რაიონის შემადგენლობაში. მდებარეობს შავი ზღვის სანაპიროზე და მიმდებარე მთების სამხრეთ კალთებზე. ახალი ათონის ფართობია - 1.2 კვ კმ. მანძილი თბილისიდან ახალ ათონამდე 464 კმ-ია, სოხუმიდან ახალ ათონამდე კი - 21 კმ

ოჩამჩირე - ქალაქი აფხაზეთის ავტონომიურ რესპუბლიკაში. ოჩამჩირის მუნიციპალიტეტის ადმინისტრაციული ცენტრი. ქალაქ ოჩამჩირეს ჩრდილო-აღმოსავლეთით ესაზღვრება კავკასიონის ქედი,  ხოლო დასავლეთით - შავი ზღვა. მანძილი   სოხუმიდან  ოჩამჩირემდე არის 53 კმ, თბილისიდან ოჩამჩირემდე – 391 კმ. 

ტყვარჩელი - ქალაქი აფხაზეთის ავტონომიური რესპუბლიკაში. მდებარეობს მდინარე  ღალიძგას ხეობაში.  მანძილი სოხუმიდან ტყვარჩელამდე - 80 კმ. თბილისიდან ტვარჩელამდე - 418 კმ.

გალი - ქალაქი აფხაზეთის ავტონომიურ რესპუბლიკაში. გალის მუნიციპალიტეტის ადმინისტრაციული ცენტრი. მდებარეობს  სამურზაყანოს დაბლობზე, მდინარე ერისწყალის ორივე ნაპირზე.  მანძილი სოხუმიდან გალამდე - 83 კმ.  თბილისიდან გალამდე -  363კმ

1992-1993 წწ. სამხედრო კონფლიქტი აფხაზეთში- კონფლიქტის ქრონოლოგია

I.

მოკლე წინაისტორია:

მე-20 საუკუნის 80-იანი წლის ბოლოს საქართველოში ეროვნულ-განმანთავისუფლებელი მოძრაობის მკვეთრად გააქტიურების ფონზე, კრემლი ახდენს აფხაზეთში არსებული სეპარატისტული, ანტიქართული და ნაციონალისტური ძალების მობილიზებასა და მათით მანიპულირებას, რათა შეინარჩუნოს მძლავრი ზეგავლენა საქართველოზე. ამ პერიოდში ხორციელდება შემდეგი მოვლენები, რომლებიც საფუძველს უყრიან აფხაზეთში აგრესიული სეპარატიზმის ჩამოყალიბებას:

• 1988 წლის ნოემბერი - შეიქმნა აფხაზთა სახალხო ფორუმი „აიდგილარა", რომელიც უკიდურესად ანტიქართული განწყობილებით გამოირჩეოდა.
• 1989 წლის 18 მარტი - „აიდგილარას" ინიციატივით მიღებულ იქნა ე.წ. „ლიხნის მიმართვა", რომელიც აფხაზეთის საქართველოსაგან გამოყოფას მოითხოვდა.
• 1989 წლის ივლისი - ე.წ. „ლიხნის მიმართვას" მოჰყვა ტრაგედია სოხუმში, როდესაც სეპარატისტები თავს დაესხნენ ივ. ჯავახიშვილის სახელობის უნივერსიტეტის სოხუმის ფილიალის სტუდენტებს და პროფესორ-მასწავლებლებს, რამაც ადამიანთა მსხვერპლი გამოიწვია.
• 1989 წლიდან დაიწყო აფხაზეთში ქართველთა მომავალი ეთნიკური წმენდის მოსამზადებელი პერიოდი. საბჭოთა კავშირის უშიშროების საკავშირო სამსახურის მიერ შექმნილი „კავკასიის ხალხთა კონფედერაცია" აფხაზეთს აცხადებს მის ნაწილად, ხოლო ქ. სოხუმს - კონფედერაციის დედაქალაქად.
• 1990 წლის დეკემბერი - აფხაზეთის ასსრ უმაღლესი საბჭოს თავმჯდომარედ არჩეულ იქნა ბლოკ „სოუზის" ერთ-ერთი ლიდერი ვ. არძინბა, რომელიც თავისი ანტიქართული პოზიციით იყო ცნობილი.

1991 წლის 26 მაისს საქართველოს მიერ დამოუკიდებლობის აღდგენის გამოცხადების შემდეგ, რუსეთი აგრძელებს თავის დესტრუქციულ პოლიტიკას აფხაზეთში, რათა შექმნას საქართველოს ამ რეგიონში დაძაბული და ფეთქებადი სიტუაცია. ასეთი პოლიტიკა მიზანმიმართული იყო რუსეთის ინტერესების სფეროში საქართველოს  შენარჩუნებაზე. მიუხედავად იმისა, რომ აფხაზეთის საერთო მოსახლეობაში ეთნიკურად აფხაზების წილი შეადგენდა მხოლოდ 17 %, ხოლო ქართველების - 46%, ეს უკანასკნელები ნაკლებად იყვნენ წარმოდგენილი აფხაზეთის სახელისუფლებო ორგანოებში.

• 1991 წლის ოქტომბერი - აფხაზეთის უმაღლესი საბჭოს 65 სადეპუტატო მანდატი  შემდეგნაირად გადანაწილდა : 28 - ეთნიკური აფხაზი (ძირითადად კრემლის პოლიტიკის ზეგავლენის ქვეშ მყოფნი და სეპარატისტულად განწყობილნი); 26 - ქართველი და 11 - სხვა ეროვნების წარმომადგენელი.
• 1991 წ. ოქტომბერი - 1992 წ. პირველი ნახევარი - აფხაზეთის უმაღლესი საბჭო, სეპარატისტულად განწყობილი დეპუტატების მეშვეობით უბრალო უმრავლესობით იღებს მთელ რიგ ანტიკონსტიტუციურ დადგენილებებს, მათ შორის გადაწყვეტილებას ე.წ. აფხაზური „გვარდიის" შექმნასთან დაკავშირებით, რომელიც წინააღმდეგობაში მოდიოდა  საქართველოს კონსტიტუციასთან.
• 1992 წლის 25 ივლისი - საქართველოს სახელმწიფო საბჭომ სპეციალური დადგენილებით აფხაზეთის უმაღლესი საბჭოს 20 გადაწყვეტილება უკანონოდ გამოაცხადა.
• 1992 წლის პირველი ნახევარი - უსაფრთხოების თვალსაზრისით შეიქმნა მეტად სავალალო სიტუაცია აფხაზეთში არსებული სატრანსპორტო-საკომუნიკაციო სისტემებთან დაკავშირებით.

II.

1992-93 წწ. სამხედრო კონფლიქტის ქრონოლოგია: 

1992 წლის 14 აგვისტო:

• აფხაზეთში საკომუნიკაციო ინფრასტრუქტურების უსაფრთხოების დაცვის მიზნით აფხაზეთის ხელმძღვანელობასთან შეთანხმების შემდეგ, საქართველოს შინაგანი ჯარებისა და სამხედროების შეზღუდული კონტიგენტი გადაადგილდა აფხაზეთის ტერიტორიაზე.
• სეპარატისტულმა ბანდ–ფორმირებებმა ქართულ შენაერთებს ცეცხლი გაუხსნეს. პირველი შეტაკებები მოხდა ოჩამჩირისა და გულრიფშის რაიონებში;
• სისხლისღვრის თავიდან აცილების მიზნით ქართული შენაერთები სოხუმის შემოგარენში დაბანაკდნენ;
• ვ. არძინბას ერთპიროვნული  გადაწყვეტილების საფუძველზე სეპარატისტულმა აფხაზეთის უმაღლესი საბჭოს პრეზიდიუმმა მობილიზაცია გამოაცხადა და შეიარაღებულმა აფხაზმა სეპარატისტებმა დაიკავეს სოხუმის სტრატეგიული პუნქტები;
• ასე დაიწყო 1992-93 წწ. საომარი მოქმედებები აფხაზეთში.

1992წ. 15 აგვისტო:

• სეპარატისტებმა არ მოაწერეს ხელი  შეთანხმებულ დოკუმენტს, რომლის მიხედვითაც  ერთობლივი 200-200 კაციანი აფხაზურ-ქართული სამხედრო შენაერთი მდ. ფსოუდან სამეგრელომდე დაიცავდა სატრანსპორტო კომუნიკაციებს.

1992 წ. 18 აგვისტო:

• ვ. არძინბას სეპარატისტულმა ხელისუფლებამ დატოვა სოხუმი;
• ქართული შენაერთები შევიდნენ სოხუმში;
• კავკასიის მთიელ ხალხთა კონფედერაცია, რომელიც შექმნილ იყო რუსეთის სპეცსამსახურების მიერ, იღებს გადაწყვეტილებას „ბოევიკები" გააგზავნოს აფხაზეთში.

1992 წ. 19 აგვისტო:

• სეპარატისტები ტოვებენ გაგრას და იქ ქართული შენაერთები განლაგდნენ.

1992 წ. 3 სექტემბერი:

• მოსკოვში რუსეთის შუამავლობით ხელმოწერილ იქნა შეთანხმება ცეცხლის შეწყვეტისა და ძალთა დაშორების შესახებ.

1992 წ. 5-30 სექტემბერი:

• ქართულმა მხარემ შეასრულა შეთანხმება და მის საფუძველზე გაგრის ზონიდან გაიყვანა შეიარაღებული შენაერთები;

1992 წ. ოქტომბერი:

• სეპარატისტულმა შენაერთებმა დაარღვიეს შეთანხმება და მთიელ ხალხთა კონფედერაციის „ბოევიკებთან" ერთად, რომლებსაც სამხედრო ტექნიკითა და სამხედრო-საზღვაო ფლოტით მხარს უჭერდა რუსეთი, აღებულ იქნა გაგრა.

1992 წ.  ნოემბერი - 1993 წ.  მაისი:

• რუსეთის სამხედრო რესურსების დახმარებით აფხაზი სეპარატისტები აკონტროლებენ გაგრისა და ქ. ტყვარჩელის ზონებს, გუდაუთის რაიონს.
• რუსეთის შეიარაღებული ძალების სპეცდანიშნულების რაზმების მეშვეობით, აფხაზი სეპარატისტები და დაქირავებული „ბოევიკები" რეგულარულად ახორციელებენ მასირებულ შეტევებს აფხაზეთის დანარჩენ რაიონებზე.
• 1993 წ. 1 აპრილს საქართველოს პარლამენტმა მიიღო დადგენილება, რომელშიც პირველად დაადანაშაულა რუსეთი აფხაზეთში ქართველთა ეთნიკური წმენდისა და გენოციდის პოლიტიკის ხელშეწყობაში. შესაბამისი მიმართვა გაეგზავნა გაეროსა და სხვა საერთაშორისო ორგანიზაციებს, რომელშიც რუსეთის ქმედებები შეფასდა როგორც აგრესია, რაც მიზნად ისახავს საქართველოს ტერიტორიალური მთლიანობის დარღვევასა და მისი დამოუკიდებლობის ხელყოფას.

1993 წ. 27 ივლისი:

• ქ. სოჭში რუსეთის შუამავლობით დაიდო შეთანხმება „აფხაზეთში ცეცხლის შეწყვეტისა და მასზე კონტროლის მექანიზმის შემუშავების შესახებ".

1993 წ. 1-20 აგვისტო:

• ქართულმა მხარემ მთლიანად შეასრულა შეთანხმება: მდ. გუმისთის მონაკვეთზე დატოვა მხოლოდ ორი სამეთვალყურეო პუნქტი, დაიწყო ბატალიონების დაშლა, ფოთის მიმართულებით გაიყვანა მძიმე ტექნიკა.

1993 წ. 1-15 სექტემბერი:

• აფხაზეთში და განსაკუთრებით სოხუმში მასიურად ბრუნდება დევნილი მოსახლეობა. იწყება სასწავლო წელი. ქალაქში მიმდინარეობს აღდგენითი სამუშაოები;

1993 წ. 16 სექტემბერი:

• სეპარატისტებმა დაარღვიეს სოჭის შეთანხმება და რუსეთის სამხედრო ნაწილების დახმარებით დაიწყეს მასიური შტურმი პრაქტიკულად განიარაღებულ სოხუმზე. იერიში ძირითადად ხორციელდებოდა სოხუმის მშვიდობიან მოსახლეობაზე.

1993 წ. 27 სექტემბერი:

• რუსეთის შეიარაღებული ძალების, ჩრთილო კავკასიის კონფედერანტებისა და დაქირავებული „ბოევიკების" მეშვეობით, აფხაზი სეპარატისტების მიერ აღებულ იქნა ქ. სოხუმი.

1993 წ. 30 სექტემბერი:

• რუსეთის სამხედრო რესურსებისა და დაქირავებული რაზმების ხელშეწყობით, სეპარატისტებმა მოახდინეს აფხაზეთის მთელი ტერიტორიის ოკუპაცია.

1993 წ. 27 სექტემბერი - ოქტომბერი:

• დაიწყო ქართული მოსახლეობის მასობრივი ხოცვა-ჟლეტა;
• აფხაზეთი თითქმის დაიცალა ქართული მოსახლეობისაგან, რის შედეგად 350 ათასზე მეტი ადამიანი იძულებული გახდა დაეტოვებინა მშობლიური კუთხე და საკუთარ სამშობლოში დევნილად იქცა;
• განხორციელდა ქართული მოსახლეობის ეთნიკური წმენდა, რაც დადასტურებულ იქნა ეუთო-ს 1994 წ. ბუდაპეშტის, 1996 წ, ლისაბონისა და 1999 წ. სტამბოლის სამიტების რეზოლუციებში.

წყარო: https://abkhazia.gov.ge/public/page/conflictCronology

როგორ წაგვართვა რუსეთმა პირველი დემოკრატიული რესპუბლიკა — ადამიანები და კადრები ისტორიიდან

1921 წლის 25 თებერვალს წითელი არმიის დანაყოფებმა თბილისი აიღეს და ქვეყანაში საბჭოთა მმართველობა დამყარდა.

• საქართველოს პარლამენტის 2010 წლის 21 ივლისის დადგენილების თანახმად, 25 თებერვალი საბჭოთა ოკუპაციის დღედ არის გამოცხადებული.

On.ge-ს ეს მოკლე ვიდეო საქართველოს პირველ დამოუკიდებელ რესპუბლიკასა და 1921 წლის 25 თებერვლის საბჭოთა ანექსიაზეა.

წყარო: On.ge

 

ქართველი იუნკერები -იუნკერთა სია

იხილეთ ქართველ იუნკერთა სია

- https://dspace.nplg.gov.ge/bitstream/1234/5919/1/kartveli_%20Iunkerebi.pdf -

(საქართველოს პარლამენტის ეროვნული ბიბლიოთეკა) 

იუნკერი გერმანული სიტყვაა და თავისი თავდაპირველი შინაარსით ახალგაზრდა ბატონს ნიშნავს, თუმცა შემდგომში მან ეს მნიშვნელობა დაკარგა და იუნკერი ეწოდებოდა სამხედრო სასწავლებლის ახალგაზრდა მსმენელს, რომელიც ოფიცერი უნდა გამხდარიყო. იუნკერი (ჟუნკერ) გერმანულად თავადაზნაურული წარმოშობის უნტერ-ოფიცერს ნიშნავს. 

ქართულ იუნკერთა სკოლის ისტორია არა გერმანიას, არამედ მეფის რუსეთს უკავშირდება. იმხანად თბილისის იუნკერთა სასწავლებელში მეფის არმიისთვის საშუალო რანგის ოფიცრებს ამზადებდნენ. დამოუკიდებლობის გამოცხადების შემდეგ გადაწყდა, ეროვნული არმიისა და მაღალი ჩინის ოფიცერთა კორპუსის შესაქმნელად გახსნილიყო ქართული სამხედრო სკოლა, რომელსაც იუნკერთა სასწავლებელი დაერქვა. ამ იდეის განხორციელება ბრწყინვალე მხედართმთავარს, გენერალ გიორგი კვინიტაძეს დაევალა. 

დამოუკიდებელი საქართველოს შეიარაღებული ძალების ჩამოყალიბების საქმეში დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა ახალგაზრდა ოფიცერთა კადრების აღზრდას.  1919 წლის აგვისტოში იუნკერთა სკოლას 90 მსმენელი უნდა მიეღო, რომლებიც ოთხ ძირითად სპეციალობაზე განაწილდებოდნენ: სამოცი კურსანტი ქვეითი ჯარის განყოფილებაში ჩაირიცხებოდა, თხუთმეტი საარტილერიო საქმეს შეისწავლიდა, ათს საინჟინრო საქმეში მოამზადებდნენ, ხოლო ხუთს – კავალერისტად. კურსანტები სკოლაში სწავლების ორწლიან კურსს გადიოდნენ. სასწავლებელში დღე დილის 6 საათზე იწყებოდა. იუნკრებს სამხედრო საქმის ისტორიას, ტოპოგრაფიას, ფორტიფიკაციას, ტაქტიკას და სხვა სამხედრო საგნებს ასწავლიდნენ. დილით თეორიული მეცადინეობა იმართებოდა, შუადღის შემდეგ კი სროლაში, ჯირითსა და სამწყობრო საქმეში ავარჯიშებდნენ. სკოლის პროგრამაში საერო საგნებიც შედიოდა. ისტორიაში ლექციებს უნივერსიტეტის პროფესორი ივანე ჯავახიშვილი კითხულობდა, მწერალი ვასილ ბარნოვი კი იუნკრებს ლიტერატურაზე ესაუბრებოდა. სკოლის ხელმძღვანელი გიორგი კვინიტაძე მომავალ ოფიცრებს ტაქტიკისა და სამხედრო ისტორიის კურსს უკითხავდა.

საქართველოში სიტყვა იუნკერის გაგონებისას მაშინვე თვალწინ წარმოგვიდგებიან 18-20 წლის ახალგაზრდები, ქართული სამხედრო სკოლის მსმენელები, რომლებმაც საოცარი თავდადებისა და გმირობის მაგალითები აჩვენეს 1921 წლის თებერვალში თბილისის დასაცავად მიმდინარე ბრძოლებში.

1921 წლის 11 თებერვალს საბჭოთა წითელი არმია საქართველოს დემოკრატიულ რესპუბლიკას თავს დაესხა. 17 თებერვალს დილის 5 საათზე გენერალმა გიორგი კვინიტაძემ ბრძანება გასცა, საბრძოლო პოზიციები სხვა სამხედრო ნაწილებთან ერთად, საქართველოს იუნკერთა სკოლის მსმენელებსაც დაეკავებინათ.

19 თებერვალს დაიწყო პირველი შეტაკება თბილისის აღების მიზნით. 

9-24 თებერვლის ბრძოლების დროს დაიღუპა 9 იუნკერი: ალექსანდრე ახვლედიანი, პლატონ დოლიძე, შალვა ერისთავი, პავლე იაკობაშვილი, ლევან კანდელაკი, ოთარ ლორთქიფანიძე, მიხეილ ლოლუა, ილია ჯანდიერი, იოსებ ჯანდიერი. დაიღუპა სამხედრო სკოლის ორი ოფიცერიც: მაიორ არჯევან ანანიაშვილი და ლეიტენანტი ირაკლი თოიძე. დაიჭრა სამხედრო სკოლის 7 ოფიცერი და 43 იუნკერი. დაღუპულ იუნკერთა ნაწილი გოლოვინის გამზირზე, სამხედრო ტაძრის ეზოში დაკრძალეს (დღეს ამ ადგილზე საქართველოს პარლამენტის შენობა დგას). 

გამოყენებული ლიტერატურა:

იუნკერების ისტორია

იუნკერები -ავტორი: მიხეილ ბახტაძე, ისტორიკოსი

იუნკრები – საამაყო ქართული ისტორი